Vorige maand werd “The Passion” opgevoerd in Enschede. Als inwoner van Enschede voelde ik me best trots dat dit grote evenement onze kant op is gekomen. In kijkcijfers verslaat het zelfs “Boer zoekt vrouw” en “Wie is de mol?” Voor mij is het bovendien meer dan alleen een groot evenement, als meelevend christen is voor mij de boodschap groots.
Sinds we wisten dat “The Passion” onze kant op kwam, werd er van alles op touw gezet. Mijn vrouw was daar heel actief in. Naast het hoofdprogramma waren er allerlei parallel programma’s voor ieder wat wils. Sommige mensen wilden het evenement graag meebeleven op het van Heekplein voor het grote podium, andere in de tocht met het kruis, en weer anderen liever samen kijkend naar een groot scherm.
Hoewel het evenement een rustig karakter heeft is ook hier veiligheid een thema van belang. En veiligheid is toegepast op alle mogelijke niveaus. Dit is een grote uitdaging op zo’n open evenement. Je hebt geen expliciete controle over wie er wel en wie er niet toegang heeft. Bovendien wil je voorkomen dat het evenement een vesting wordt, je wilt een ope karakter.
Alles van dichtbij meemakend moet ik zeggen dat dat goed gelukt is. De veiligheid was zichtbaar aanwezig, maar zonder te belemmeren. Gelukkig was ook de veiligheid juist onzichtbaar aanwezig. Petje af voor de organisatie, voor en achter de schermen.
Als persoon die vaak vanaf de professionele kant meekijkt naar veiligheidsdiensten is het leuk om te zien hoe je er als burger in betrokken wordt. En bij de voorbereiding leek de veiligheid op sommige punten wel door te schieten. Zo had mijn vrouw een groep van iets meer dan vijftig mensen bij elkaar die samen naar het plein wilden gaan. Je kunt het hebben over een optocht of processie, maar feitelijk was het niet meer dan een grotere groep die samen naar het plein gaan. Een paar dagen voor het evenement ging de telefoon over, de politie, ze hadden gehoord over het plan: Of mijn vrouw dit aangemeld had als “openbare manifestatie”? Of ze had gezorgd voor verkeersregelaars? Etc.
Hier lijkt de opzet wel uit proporties te raken. Veiligheid mag voorop staan, maar de mogelijkheid om leuke dingen op een spontane manier te organiseren wordt wel ingeperkt, met de vraag of de veiligheid hier echt mee gediend is. Waar ligt de grens? Tot op welke hoogte moet het openbaar bestuur grip hebben? Of wanneer mogen we erop vertrouwen op het boeren verstand van de burger, die zijn eigen veiligheid ook wel in de gaten houdt?
Hoe eenvoudiger het wordt om alles in de gaten te houden, hoe terughoudender we moeten worden om alles in de gaten te willen houden. Een spannende balans.