Met een aantal tieners in huis wordt mijn middelbare school kennis van menig vak regelmatig op de proef gesteld. Mijn beta achtergrond biedt een prima antwoord op vakken als wiskunde, maar o die talen. Althans, soms wordt het toch weer een leuke uitdaging, zoals allerlei stijlvarianten in het Nederlands. Pleonasme, tautologie, eufemisme, paradox, …

Eén zo’n paradox werd mij vorige week ernstig ingewreven, maar dat niet door mijn kinderen. Het kwam hard naar boven tijdens een onderzoek dat we momenteel uitvoeren in opdracht van Agentschap Telecom. De vraagstelling is de verwachtte drukte op de licentievrije banden, waaronder de 868 MHz band.

Die band is een ratjetoe van toepassingen. Een aantal heel specifiek, zoals de social alarm, maar veel onder de generieke naam Short Range Device of SRD. De deze categorie is een vreemde mix aan toepassingen. Want, wat is een short range device?

Uiteraard is er de EEC Recommendation 70-03, waarin de SRD gedefinieerd wordt is termen van radio parameters: vermogen, duty cycle, Listen-Before-Talk en Adaptive-Frequency-Allocation, maar wat zegt dit over de toepassingen? En vooral, kunnen deze goed naast elkaar bestaan? En bereik is daarbij een punt van aandacht.

De bekendste toepassingen van SRD hebben inderdaad een beperkte reikwijdte. Een echt klein bereik met RFID. Veel binnenshuis toepassingen zoals draadloze meters, brand- en bewegingsmelders, draadloze microfoons en koptelefoons. Maar het bereik is soms veel groter. Zo wordt SRD ook gebruikt bij drones om meetdata over een afstand van kilometers te sturen.

Maar één technologie die onder de SRD regels valt is de echte paradox, namelijk LoRaWAN, voluit Long Range – Wide Area Network. In de naam wordt tot twee keer ontkent dat het een Short Range Device is. Nu is dat vooral een kwestie van naamgeving, want LoRaWAN werkt prima over lange afstand, en SRD is maar een naam. Maar kunnen systemen die bedoeld zijn op meters te werken co-existeren met systemen die over kilometers werken? Is de naam alleen de paradox, of zijn de SRD applicaties te diverse voor vreedzame co-existentie?

Hier is geen éénduidig antwoord op te geven. De SRD regels zorgen ervoor dat co-existentie in de basis geregeld is. Een aantal modules die ieder met een duty cycle van minder dan 1% hun data versturen kunnen prima samen in één omgeving functioneren, met verschillend bereik. Er zit echter een risico in de explosieve groei van Internet of Things. Een SRD systeem met een flink aan devices dicht bij elkaar kan lokaal best leiden tot verstoringen van een wide area IoT systeem. Maar als dit een probleem wordt, hoe los je dat op?

Een route die ik in overweging wil geven is bereik wel als echte basis voor het onderscheid te nemen. Spectrum voor SRD met inderdaad een klein bereik, waar heel veel devices dicht op elkaar mogen, en spectrum voor wide area IoT, en zo de paradox in de band oplossen.