Afgelopen week lag ’s nachts een poosje wakker in bed. De kamer is goed verduisterd, dus pas na lang turen kun je een paar vage schimmen ontdekken. Om weer in slaap te komen wilde ik met mijzelf het spelletje doen “ik zie, ik zie, wat jij niet ziet, en de kleur is zwart”. Een andere kleur zou niet eerlijk zijn geweest.

Net zo blind is de hulpverlening nog steeds in te veel situaties. De politieman of vrouw, als de ogen en oren op straat, geeft nog veel te vaak het ‘operationele beeld’ alleen in woorden door, met alle beperkingen van dien. Er wordt uiteraard al met van alles en nog wat geëxperimenteerd. Maar de volledige operationele inzet is nog ver te zoeken.

Wat zou ‘Push-to-view’ in moeten houden? Primair is het een knop, om “over de schouder” mee te kijken. Het zijn een extra paar ogen. Zo kan de man op straat makkelijker aan de meldkamer een indruk doorgeven over de sfeer op straat, of de ernst van een  ongeluk.  Maar ook onderling. Twee mobiele teams die ieder in een ander stuk van het gebied opereren, en elkaar beelden toesturen voor het betere beeld.

In dergelijke voorbeelden gaat het puur om het live kijken, op initiatief van de man in het veld. Het is dan wijs om geen opslag van video beelden te maken, maar alleen over de schouder meekijken. Je zou in zo’n situatie dan weinig last moeten hebben van privacy regels, en toch de voordelen van de video. De man in het veld bepaald zelf wanneer er beelden verstuurd worden, en als er geen opslag is, is het over de schouder meekijken niet veel meer dan een verlengde surveillance.

Maar hoe gaat dit er technisch uitzien? De GSMA heeft een series oplossingen in het leven geroepen op basis van “Rich Communications”. Voor de algemene operators heeft het de merknaam “joyn” gekregen. Het is primair bedoeld voor “sharing” tussen consumenten, waarbij het naast video ook over chat, contacten en data gaat. De oplossing is laagdrempelig, maar nog geen ‘PTV’.

Toch laat dit zien welke mogelijkheden er liggen in de standaard netwerken, die met een goede professionele invulling voor het oprapen liggen. De stap van “joyn” naar “PTV” is voor een groot deel fine-tunen van wat er is.

Er zijn dan natuurlijk nog tal van uitdagingen en vragen. Hoe zeker willen we van de dienst zijn? Hoeveel prioriteit heeft video t.o.v. spraak? Moet er sprake zijn van ‘beeldgroepen’, naar analogie van de spraakgroepen voor PTT? Hoe zit het met wetgeving? Wat als we toch videobeelden op willen slaan?

Genoeg voetangels en klemmen om voor uit te kijken, maar als je daar op focust kom je nergens. Rich Communications verovert de wereld razendsnel. Een kwestie dus van oppakken en aanhaken, zodat je niet meer hoeft te raden wat de ander zien.