De afgelopen periode hebben we metingen uit mogen voeren voor Agentschap Telecom. Het eindrapport over de metingen is zojuist gepubliceerd en bevat een aantal interessante waarnemingen die zeker de moeite waard zijn om eens nader te bekijken. Niet iedereen zal zich diepgaand in deze materie willen storten, maar er is ten minste één aspect dat ik zeker via deze weg onder de aandacht wil brengen. Het is van cruciaal belang voor de 2,4 GHz band.
Er wordt nogal eens gesuggereerd dat WiFi op 2,4 GHz eigenlijk niet meer mogelijk is, dat het medium vol zit. Maar is dat ook zo als ik in een willekeurige woonwijk of winkelstraat ben? Wat is vol, wanneer werkt het niet meer? Hoe meet je dat, hoe kom je er achter?
Simpel, door het te proberen. Geen zwaar theoretisch onderzoek, maar een pragmatische aanpak wat snel een interessant beeld oplevert. Via een gerichte steekproef hebben we gekeken of WiFi in de 2,4 GHz band nu eigenlijk echt tegen z’n grenzen aan loopt. Proberen op enkele honderden plaatsen, in de avond als iedereen met z’n laptop op schoot driftig aan het internetten is. We hebben gekeken of WiFi nog werkt, en hoe vol de band nu eigenlijk zit, als we onze ‘radio-neus’ in de lucht steken.
In het rapport staat een uitgebreidde analyse, maar één observatie is wel erg opvallend. Als je kijkt welk verkeer er eigenlijk in de lucht staat is het heel opvallend dat je ongelofelijk veel 802.11b pakketten ziet. En de overgrote meerderheid ervan zijn beacons. Op zich niet vreemd, want Access Points sturen deze op de laagste rate uit vanwege backward compatibility.
En in zichzelf is backward compatibility een mooie feature, maar we zien ook dat deze “b”-beacons meer dan een derde van alle airtime kunnen vullen. En beacon frames zijn eigenlijk overhead. Als je de backward compatibility alleen al zou beperken tot 802.11g, dan decimeer je deze overhead, en wordt de beschikbare tijd voor “echt” verkeer mogelijk verdubbeld of meer. Maar normale access points kunnen dat niet.
Bij WiFi speelt nog een effect. Omdat de ISM banden vrij zijn, zorgt de slordigheid waarmee de één met radio signalen omsprint voor verstoring bij de ander. We kopen massaal 802.11n of intussen 802.11ac routers, met op de doos een snelheid tot 1 Gbps of meer, maar beseffen niet dan dat deze stomweg een 802.11b op 1 Mbps stuurt als je backward compatibility aanzet. Vervolgens merken we dat we bij lange na de 1 Gbps op zolder niet halen en gaan repeaters ophangen. Met een beetje mazzel lukt het om de boel te versnellen voor onszelf, maar intussen sturen we enorm veel beacons de lucht in. Weg capaciteit, zeker voor de buren.
802.11b als lagacy wel echt lagacy geworden. Het is al in 1999 opgevolgd door de “g” variant en veel meer. Wordt het niet eens tijd om “b” te vergeten, of alleen te gebruiken in uiterste gevallen. Dat zou de druk op de schaarse ruimte een stuk verlichten.